Iedere dag krijgen ouders ergens in Nederland te horen dat hun kindje de rest van zijn leven gehandicapt zal zijn. Dankzij de geneeskunde is de levensverwachting van kinderen met een aangeboren beperking niet veel anders dan die van ieder ander. Mijn droom gaat verder. Ik wens dat deze kinderen niet alleen in leven blijven, maar ook een normaal leven kunnen leiden. Mijn droom is dat wij als Nederlandse samenleving de beperkingen weg kunnen nemen, die leven met een lichamelijke handicap nu nog zo moeilijk maken.

Eind 2017 komt een jongetje met een zware handicap ter wereld. In mijn droom krijgt het hele gezin direct steun in de emotionele achtbaan en de complexe zorgtrajecten die volgen. Niet alleen medici, maar ook overheden en vooral ervaringsdeskundigen helpen het gezin in balans te blijven. Zodat de ouders niet alleen ‘Hoofd Zorg’ zijn, maar ook werknemer, vader-moeder en partner. Zodat ze geen gehandicapt gezin zijn, maar een gezin waarin toevallig één iemand een handicap heeft.

Als hij ouder wordt, gaat het jongetje gewoon naar de crèche en vervolgens naar een gewone school – dankzij financiële steun van de overheid, meedenkende professionals en een samenleving die niet vreemd opkijkt van iemand bij wie het lichaam iets anders functioneert. Het jongetje staat niet aan de kant, ook niet in de pauze of bij gym. Na school spreekt hij gewoon af met vriendjes en vriendinnetjes.