In mijn zorgdroom is er sprake van ‘slow medicine’. Patiënten worden niet langer gehaast door het medische circuit gejaagd. In mijn droom is de zorgverlener even te gast in het leven van een patiënt en diens naasten en begeleidt de patiënt zolang als nodig en gewenst. De zorgverlener stapt uit de doe-modus en gaat in alle rust in gesprek met de patiënt. Doel van dit gesprek is om samen te kijken hoe de patiënt het leven met een bepaalde aandoening wil inrichten. Er is sprake van echte aandacht en waar mogelijk ondersteunt de zorgverlener de patiënt in de herovering van eigen regie. Daar waar eigen regie minder goed mogelijk is, wordt een netwerk rondom de patiënt georganiseerd. In mijn droom is er voldoende aandacht voor alle groepen in de samenleving, niet alleen voor de assertieven.

In mijn zorgdroom is er aandacht voor de patiënt, maar ook aandacht voor de zorgverlener. Het gaat bij ‘zorgen voor’ ook over ‘zorgen dat’. Zorgverleners moeten hun vak goed kunnen uitoefenen en daar hebben ze wat scharrelruimte voor nodig. In mijn droom krijgen ze die ruimte, zodat ze hun vak met plezier en toewijding uit kunnen blijven oefenen.

In mijn zorgdroom zijn alle technische innovaties laagdrempelig voor iedereen beschikbaar. Patiënten blijven steeds minder vaak in het ziekenhuis en gaan steeds eerder naar huis. Dit moet echter niet leiden tot kleine thuisziekenhuisjes, maar de mogelijkheden moeten wel aanwezig zijn voor intensieve zorg.