Het is 2032. Niet eens zo heel ver weg, dus. Op een mooie najaarsdag moet ik naar het ziekenhuis. Door mijn huisarts ben ik doorverwezen naar een specialist. Vanzelfsprekend heeft mijn huisarts al een paar onderzoeken uitgevoerd, waaronder ook medische diagnostiek. Gelukkig weet ik dat die onderzoeken in het ziekenhuis niet nog eens overgedaan worden.

Dat was vijftien jaar geleden wel anders. Toen liepen de zorgkosten hoog op in Nederland. De door mij verfoeide dubbeldiagnostiek speelde daar een verspillende rol in. Toen al opperde ik dat het mooi zou zijn wanneer eerste en tweede lijn echt en eerlijk zouden samenwerken, zodat we het grotere plaatje zouden kunnen zien: lagere zorgkosten voor iedere Nederlander én een patiënt die helemaal zelf in de lead is van zijn eigen zorgdossier.

Vandaag, anno 2032, is dat perfect geregeld. Een paar jaar geleden al slikte ik een tabletje met daarin een nanochip. Daarop staan al mijn zorggegevens, die ik dus altijd in mijn eigen lichaam bij me draag. Ik bepaal via een app op mijn smartphone welke gegevens ik aan de behandelaar geef en welke gegevens ik niet wil delen. Aangekomen bij de specialist kan ik dus meteen de resultaten van mijn bloedonderzoek delen. Zo hoef ik niet opnieuw eerst geprikt te worden.