Iedere dinsdag paste mijn moeder op onze dochter Tess. Altijd verzon ze iets leuks om met haar en haar vriendinnetjes te doen. ’s Avonds kookte ze iets lekkers, want dat kon ze als de beste. Op een dinsdagavond trof ik Tess alleen thuis – de keuken een chaos en het eten slechts deels klaargemaakt. Even bellen. “Mam, is er iets gebeurd, moest je snel naar huis?” “Nee hoor, maar het is bij jullie allemaal zo anders. Ik krijg het fornuis niet aan en al die spullen die je hebt gekocht daar kan ik geen maaltijd mee bereiden.” “Vreemd,” dacht ik. Ze kookte hier al vier jaar elke week en wat ik gekocht had was niets bijzonders.

De week erop wachtte ik op haar, maar ze kwam niet. “Mam, waar ben je?” “Kind,” klonk ze overstuur, “de weg is omgelegd, zo kan ik niet bij je komen.” Ze was verdwaald. Lange tijd hadden mijn moeder en haar man de chaos en verwarring goed weten te maskeren. “Ad,” vroeg ze dan, “wat denk jij daarvan?” “Ja, daar heb je gelijk in, dat vind ik ook.” “Hoe heet hij ook al weer? Ja, natuurlijk ken ik die nog.”

Toen Ad met een gebroken heup werd opgenomen en wij mijn moeder in huis namen, werd de omvang van de dementie duidelijk. Om vijf uur ’s ochtends stond ze ontredderd in de gang. Ze moest terug naar huis. Ze moest voor Ad zorgen.