“Espresso en een stukje appeltaart, alstublieft,” zegt Job tegen de ober. Job is mijn buurman. Ik heb hem meegenomen naar een plaats in de samenleving waar het bruist van het leven. We groeten en worden gegroet. Tijd, locatie en omstandigheden doen er niet toe. “Ik geloof niet in zo’n inclusieve samenleving,” zegt Job. “Deze mensen zijn tenminste nog een beetje normaal!” De ober hoort het aan, glimlacht vriendelijk en zet de appeltaart neer.

“Neem nou deze appeltaart,” zeg ik tegen Job. “Gemaakt door jongeren waarvan we vroeger vonden dat ze een afstand hadden tot de arbeidsmarkt, terwijl zij nu gewoon meedraaien in een goed lopend restaurant. En dit is geen liefdadigheid: zowel zij als het restaurant verdienen geld aan dit taartje.” “En kijk die tuinman; dat is een gepensioneerde man. Ontzettend veel kennis en kunde, maar minder kracht. En weet je wie al die jongeren om hem heen zijn? Vroeger zouden we hebben gezegd dat zij een psychiatrische stoornis hebben.” Job kijkt verwonderd om zich heen. “Ken je Vincent van de ICT?” vraag ik hem. “Doordat Google en Apple gezamenlijk een alternatief traject voor de middelbare school hebben opgezet, had hij na school meteen een baan. Vroeger zou hij vanwege zijn autisme naar het speciaal onderwijs zijn gegaan.”